Ik ben nog steeds moe van de elf dagen die ik heb doorgebracht in de Zuid-Afrikaanse Bush..! Vorige week donderdag laat in de avond werden we door de bus weer bij de voordeur gedropt en sinds dat moment heb ik elk vrij momentje gepakt om bij te komen. Een film te kijken op Netflix of om ongegeneerd een half uur te slapen.
Het was in ieder geval een zwaar bijzondere ervaring. Een ritme die mijn systeem volledig op zijn kop heeft gezet en mijn lijf die echt wel behoorlijk wat kilo’s is kwijtgeraakt. Misschien tijd om ergens een weegschaal op te zoeken om ongeveer te weten hoeveel.
Ik ben kapot…
Over het algemeen begon de dag rond half zes met potten en pannen en de opdracht om als de gesmeerde bliksem je tent uit te komen en te rennen naar het veld naast ons tentenkamp. Gymmen tot zonsopkomst, aka, anderhalf uur tot twee uur; rennen, joggen, push-ups, sit-ups, burpees (fuck burpees), zware houten balken boven je hoofd houden terwijl je squats aan het doen bent en ga zo maar door. Physical Training, of hoe wij het vaak benoemde achter de rug van de leiders om; Physical Torture. Ontbijt dat elke ochtend bestond uit een Zuid-Afrikaanse cereal genaamd Weet-Bix, grote tarwe vezels samengeperst in een reep die je kon eten met melk, maar ook zonder melk. Ik at er vaak een of twee. Ook kregen we een appel die ik bewaarde als lunch. Als je namelijk denkt dat Weet-Bix ranzig klinkt…. Dan heb je de lunch nog niet gezien. Kurkdroog bruin toast brood, met pindakaas of Vegemite. Maar als rasechte Hollander, als grootste fan van Calve, was dit geen pindakaas. (Ik weet het ik ben een zeikerd.) Tussen het ontbijt en de lunch en tussen lunch en avondeten hadden we verschillende activiteiten. Van gezellig spelletjes spelen op het strand, tot een speurtocht door de bush waar je materialen moest verzamelen en meeslepen om een vlot te bouwen waarmee je de rivier af kon drijven.
We eindigde met avondeten, of dat dachten we in ieder geval. Rijst, met een mystery can; mais, spaghetti, vis of pittige groente. Het was rond half zeven dat je langzaam maar zeker de rust hoorde terug komen op het kamp omdat iedereen zijn tent in dook om maar weer een beetje op te laden voor de volgende dag.
Totdat je midden in de nacht weer werd wakker gemaakt. Zelfde procedure als in de ochtend. Pannen, fluitjes en schreeuwende mensen dat je moet opschieten. Je hebt geen enkel moment van rust. Het moment dat je ligt ben je bang dat je vijf minuten later weer wordt wakker gemaakt. Nachtactiviteit. Vuur maken, raadsel oplossen, dingen die je kan doen binnen een halfuur maar waar je vaak twee uur over doet. “You have to do this if you want to go back to bed guys!”
Take me home
~
Alhoewel ik nooit in mijn leven opnieuw zal zeggen; laat ik dit nog een keer doen. Ben ik wel blij dat we het gedaan hebben. Ook al heb ik niks anders gedaan dan negatief geschreven over deze elf dagen, is het wel een ervaring die bij me zal blijven. Een ervaring die de groep met jongeren heeft samengebracht tot het begin van een familie in plaats van een groep die een jaar lang samenwoont en het maar met elkaar moet zien te overleven. Mensen hebben mij door orientation gesleept, en die mensen zijn nu mijn vrienden. Niemand heeft genoten van OT. Maar niemand zal zeggen dat we er slechter uit gekomen zijn dan dat we erin gingen. Verder ook niet onbelangrijk, wilde giraffen die langs je heen lopen terwijl je in het gras ligt… Zeker geen straf.
House in the Storm 